Leven met PDS #3 – Het is oké
Soms denken mensen dat ik het allemaal heb uitgevogeld. Ik heb PDS, maar ik heb ook een FODMAP blog en ik volg al jaren een aangepast FODMAP dieet. Dus ik weet vast precies hoe ik mijn klachten onder controle moet houden. Soms heb ik ook het gevoel dat dat het geval zou moeten zijn. Ik wil je vandaag vertellen dat dat niet zo is én dat dat oké is.
Ik heb mijn klachten nog niet helemaal onder controle en ik heb soms ook momenten waarop ik er even doorheen zit. Ik had gisteren zo’n moment. Ik ben er een tijdje terug opnieuw een aantal FODMAP groepen gaan testen (je intoleranties kunnen over tijd veranderen en het is goed om af en toe te checken of je nog steeds hetzelfde reageert). Ik wist altijd al dat ik niet goed reageerde op fructose, maar bij mijn laatste test was mijn reactie heftiger dan ik verwacht had.
Ik kreeg de ergste klachten die ik ooit had gehad. Dit deed me realiseren dat ik misschien al jarenlang te onvoorzichtig ben geweest met fructose. Ik weet immers dat ik last krijg van te grote hoeveelheden fruit (als in: 2 mandarijnen i.p.v. 1) en ik weet dat ik last krijg van teveel suiker. Maar toch lukt het me niet altijd om na een klein beetje fruit of een klein beetje chocolade te stoppen met eten. En ik had me niet gerealiseerd dat fructose in dit geval misschien wel de grote boosdoener was.
Dit triggerde bij mij een frustratie moment, want ik schrijf al 5 jaar over het FODMAP dieet, probeer daar mensen mee te helpen en blijkbaar krijg ik het niet eens voor elkaar om zelf helder te krijgen waar ik wel en niet tegen kan. Waarom zouden mensen iets van mij aan willen nemen als ik het al niet eens voor elkaar krijg om mezelf te stoppen als ik teveel wil eten van dingen waar ik niet tegen kan?
Die negatieve gedachten spiraal leidde gisteravond tot een huilbui. Ik was er even klaar mee. Ik riep tegen mijn vriend: waarom is het zo oneerlijk! Waarom zijn er mensen die een hele chocoladereep achter elkaar op kunnen eten zonder ook maar ergens last van te hebben. En krijg ik zelfs nog last van mijn buik bij het kleinste foutje of als ik net iets te veel gegeten heb? Hoe oneerlijk is dat?
Waarom zie ik dat er nog steeds wekelijks nieuwe mensen bij komen die moeten beginnen met het FODMAP dieet vanwege hun darmklachten? Waarom blijft deze groep mensen maar groeien en hebben we dé echte oorzaak en oplossing voor PDS nog steeds niet gevonden?
Toen ik na die uitbarsting tot rust gekomen was, realiseerde ik me dat mijn eerste reactie bijna altijd boos worden op mezelf is. Ik geef mezelf er de schuld van dat ik niet strict genoeg ben met eten. Ik geef mezelf er de schuld van dat ik nog steeds niet klachtenvrij ben. Ik vraag mezelf vaak af of er iets was dat ik had kunnen doen waardoor die PDS klachten nooit zouden zijn begonnen.
Maar weet je wat we onszelf in zo’n situatie moeten blijven herinneren? Het is oké. En je hoeft de schuld niet bij jezelf neer te leggen.
PDS is een chronische ziekte waar nog geen echte oplossing voor is. Ik heb er de afgelopen jaren talloze boeken over gelezen en de conclusie is altijd dat er dingen zijn die je kunt doen om je klachten flink te verminderen en beter onder controle te krijgen (zoals het FODMAP dieet), maar een duidelijke oorzaak van PDS en een oplossing die er echt voor zorgt dat je klachten geheel weggaan, die is er nog steeds niet.
En dat kan soms heel frustrerend zijn. Je levensstijl veranderen en een dieet volgen, zoals het FODMAP dieet, kan ontzettend helpen en je kan daarbij hulp krijgen van dokters en diëtisten. Maar ondanks dat is het uitvinden van je triggers en het kalmeren van je buik een puzzel die je vooral zelf op moet lossen.
Jij bent degene die zich aan een restrictief dieet moet houden. Jij bent degene die soms niets kan eten, terwijl iedereen om je heen aan het genieten is. En jij bent degene uit moet vogelen waar je precies wel en niet tegen kunt en hoe je moet eten om zo min mogelijk klachten te hebben.
Het is oké dat je dat moeilijk vindt. Het is zwaar en kan super frustrerend zijn. En dat is iets dat we mogen erkennen. De reden dat ik dit verhaal op papier zet, is omdat ik niet wil dat je denkt dat je de enige bent die het moeilijk heeft. Ik wil je laten zien dat ik hier ook nog steeds mee struggle, ondanks dat ik super veel geleerd heb in de afgelopen 5 jaar en veel weet over het FODMAP dieet. Hoewel ik een heleboel goede momenten heb en ik geloof in altijd focussen op het positieve, zul je ook momenten hebben waarop je even niet positief kan zijn en je je niet goed voelt. En dat is oké!
Het is oké
Het is oké dat je soms jaloers bent op je partner, vrienden of familieleden omdat zij wel alles kunnen eten.
Het is oké dat je je soms schaamt, voor je opgeblazen buik en je borrelende darmen.
Het is oké dat je soms boos bent op je lichaam, omdat je op alles lijkt te reageren.
Het is oké dat je soms gefrustreerd bent, omdat je nog steeds af en toe zoveel klachten hebt.
Het is oké dat je soms veel te veel eet en je vervolgens gestraft wordt met dagenlang buikpijn.
Het is oké dat je je soms huilend wilt verstoppen, omdat je het gewoon even niet meer weet.
Het is oké dat je je alleen voelt, omdat niemand om je heen écht snapt wat jij doormaakt.
Je bent namelijk ook gewoon een mens. En natuurlijk voelt het het grootste deel van de tijd niet oké als je bovenstaande dingen doormaakt en zou je ze eigenlijk gewoon niet willen doormaken. Maar wat ik je hiermee wil vertellen, is dat je niet altijd sterk hoeft te zijn en dat het kan gebeuren dat het even allemaal niet lukt. Dit is een menselijke reactie en je hoeft dat jezelf niet kwalijk te nemen.
En nu, zo rond de feestdagen, merk ik dat dat soms extra moeilijk is. Omdat er zoveel activiteiten zijn waarbij eten een grote rol speelt. Dat kan ervoor zorgen dat je je eenzaam en onbegrepen voelt, terwijl het eigenlijk een tijd is waar je juist van wil genieten. Probeer te accepteren dat dit soort momenten er zijn en dat het oké is dat die er zijn. Soms moet je de frustratie er even uit laten, om je daarna weer positief te kunnen voelen. Loslaten zorgt voor opluchting.
Onthoudt ook dat je niet alleen bent. Dat er een hele grote community is van fodmappers en mensen met PDS die écht snappen wat jij doormaakt en je daarin willen steunen.
Hier op de blog, in mijn facebook community en op social media proberen we elkaar te helpen en ik ben enorm dankbaar voor de community die in de afgelopen jaren ontstaan is. Het is zo ontzettend waardevol om met mensen te kunnen praten die snappen wat jij doormaakt. En dat maakt het een stuk makkelijker om om te gaan met die moeilijke momenten.
Ik wil je een hele fijne decembermaand toewensen en onthoudt: het is oké om je soms even gefrustreerd te voelen, ook in deze feestelijke maand. Laat het gebeuren, laat het los en pak de dingen weer op waar je gebleven was. Jij kunt dit! <3
Dit lieve katje heeft helemaal niets met deze blog te maken, maar ik vond hem te schattig om weg te laten
Gratis FODMAP kickstart e-mailcursus
Je ontvangt 8 e-mails waarin ik je tips & tricks geef om de eerste weken van het FODMAP dieet makkelijker te maken.
25 reacties
Hele mooie blog en zo herkenbaar! Net het fodmap dieet gevolgd en nu zo blij dat ik weer veel meer kan eten behalve de groepen waar ik niet tegen kan maar nog steeds baal ik er nog soms van en al helemaal dat je mensen moet uitleggen dat je veel niet kan eten:(.
Mooi verwoord. En zo herkenbaar.
Dankjewel voor de positieve mind set.
Herkenbaar verwoord. En ja, na elke opstoot van PDS komt ook herkennen van de eigen mogelijkheden om opnieuw recht te staan en weer verder te gaan. De vreugde om het herkennen van de eigen mogelijkheden om het toch telkens weer te corrigeren. Dankjewel.
Graag gedaan Eddie!
Heel herkenbaar en een steuntje in de rug voor degene die helaas het fodmap dieet moeten volgen. Ik denk dat we dir allemaal wel voelen.
Maar dankzij jou geweldige recepten ga ik de kerstdagen weer positief in en heb besloten niks meer uit te leggen waarom ik wat anders eet!
Fijne feestdagen!
Dankjewel Tonny! Jij ook hele fijne feestdagen gewenst
Karlijn, Je kan het precies zo goed verwoorden als dat ik het voel. Dank je wel.
Graag gedaan Kim!
..slik… Karlijn…
Ik lees het met tranen in mijn ogen. het is ook oké, maar het voelt niet altijd oké. Ik heb er geen problemen mee om dingen te laten staan. Maar niet voor altijd! En niet altijd een beheerste, kleine portie. Ik wil gewoon kikkers, muizen en chocoladeletters eten… Dat heb ik ook gedaan, maar wel met een enorme onrust in mijn darmen de afgelopen dagen.
Mijn man steunt me waar hij kan, maar ook hij vroeg gister “wanneer stop dit dieet, of is het voor altijd?” Hij vindt het heel vervelend voor mij, maar ergens ben ik bang dat hij het soms ook maar lastig vindt dat ik niet altijd meer ingewikkelde schotels met knoflook en uien op tafel zet. Dat het toch vaak een beetje van dit is, óf een beetje van dat… En dat hij dan zelf maar wat knoflookpoeder moet gaan strooien.
Het is wat het is.
Succes lieve PDS-vrienden.
Ja, ik snap het zo goed! Ik heb dat ook. Soms wil je ook gewoon een keer wat meer kunnen eten zonder er meteen last van te krijgen of even niet na te hoeven denken. Ik krijg zelf ook heel veel support van mijn vriend, maar ik merk ook wel dat hij het soms lastig vindt en logisch ook, want het is ook lastig. Die momenten blijf je af en toe houden.
Super mooie blog Karlijn! Heel fijn dat je anderen toont dat iedereen het soms moeilijk heeft… Herkenbaar 🙂 Groetjes uit België!
Dankjewel Sofie!
Regel voor regel herkenbaar. Zoveel tranen, eenzaamheid en frustratie… Ik heb rigoreus besloten om me een tijd lang niet meer bezig te houden met PDS, alleen eten waarvan ik weet dat goed valt. Niet meer eindeloos zoeken naar antwoorden en oorzaken. Met de feestdagen komt t echter terug. Meer confrontatie en ook meer snoepen en uitproberen, met uiteraard de bijbehorende pijn. En ik zeg ook standaard, tis mijn eigen schuld, want ik heb ‘gezondigd’ of getest. Het helpt niet echt om je zo rot of dom te voelen, maar toch voelen we t zo. En doorslaan in verstandig eten kan eetstoornissen triggeren. Het blijft een wankel evenwicht. Dank voor je verhaal, het helpt echt.
Graag gedaan Nienke. En een dikke knuffel voor jou! Het blijft enorm lastig, maar ik weet dat jezelf de schuld geven niet de oplossing is (ook al is het zo ontzettend moeilijk om dat niet te doen). Probeer stapje voor stapje liever voor jezelf te zijn en jezelf minder kwalijk te nemen.
En voor jou ook een dikke knuffel 🙂
Zo herkenbaar. Het blijft moeilijk. Elke keer als ik b.v. uit ga eten weet ik al bij voorbaat dat ik daarna veel last zal hebben. Maar toch wil ik gezellig mee doen en dit soort momenten met vrienden en familie niet missen.
Ja dat herken ik ook! Blijft ontzettend lastig. De keuze tussen gezellig mee doen of kiezen voor je eigen lichaam en misschien iets minder mee kunnen doen. Ik probeer toch steeds meer te kiezen voor mijn lichaam, omdat ik weet dat ik ook gezelliger ben als ik minder klachten heb. Maar het blijft af en toe vervelend!
Bij het lezen van je blog Karlijn dit boven
staande stuk kreeg ik ook tranen.
Frustrerend is het als je teveel chocolade eet
en toch een stukje worst ( met tarwe pfff)
( ik dus ) en dan de gehele avond naar de wc
moet rennen.
Een paar jaar geleden ben ik geopereerd aan
mijn dikke darm meer als 27 cm verwijderd.
En dagelijks een haat liefde verhouding want na de operatie heb ik PDS eraan overgehouden.
Op slechte dagen herinner ik me eraan dat ik
niet alleen ben in gevecht tegen PDS.
Bedankt voor je geweldige blog Karlijn.
Ja ontzettend frustrerend soms he! Ik merk ook dat het echt helpt om mezelf te blijven herinneren aan de geweldige groep mensen hier die elkaar steunt op dit soort momenten. Dat is echt heel fijn. Dikke knuffel voor jou!
Knap geschreven Karlijn. Openhartig van je. Dank je wel.
Heel herkenbaar ook. Ik vind het zo moeilijk om te ontdekken waar ik niet goed tegen kan. Soms gaat het een poosje best redelijk goed (mede dankzij jouw recepten en tips!) en dan ineens is het weer (goed) mis. Dan loop ik maar te piekeren en te bedenken waardoor de klachten weer verergerd zijn en maar aanhouden. En dan uit frustratie ga ik wat meer eten dan waarschijnlijk goed voor me is (‘ik weet immers toch niet waar het van komt’ denk ik dan)..
Uiteindelijk ga ik dan maar weer elimineren, alles low fodmap en afwachten tot mijn darmen weer rustig zijn geworden.
Heel herkenbaar Trinet, ik herken dat soort momenten ook. Het is soms zo moeilijk om lief te zijn voor je lichaam als het even niet wil en voor dingen te kiezen die echt goed voor je zijn in plaats van uit frustratie toch maar meer te gaan eten. Voor mij ook nog steeds een struggle en iets waar ik aan moet blijven werken. Stapje voor stapje liever voor onszelf zijn 🙂
Wat een bemoedigend verhaal.
Je staat niet boven ons, maar naast ons in deze strijd.
Dat doet zoooo goed!!
Je krijgt een dikke hug van mij,
Dankjewel Elizabeth super lief!
Dit bemoedigende verhaal heb ik op het moment zo nodig!
Soms voel ik me alleen en verdrietig. Zeker als mensen zeggen dat het stom is dat ik zoals bijv. nu een verboden ingrediënt over het hoofd heb gezien of als iemand vraagt of we niet een beetje overdrijven met al die diëten bij ons thuis. Mezelf verdedigen, bepaald voedsel toch eten om de ander tegemoet te komen die het klaar heeft gemaakt, het uit de weg gaan van een discussie omdat het huilen me nader staat dan het lachen, het eigenlijk niet uit eten willen maar toch doen voor de ander en dan af en toe z’on zere buik met alle gevolgen van dien omdat je iets over het hoofd heb gezien…. Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik sommige dingen gewoon niet meer mag. Dingen waar ik vroeger zo van hield mag ik niet meer en het herstel duurt soms zo lang. Dat kan ik soms maar moeilijk verkroppen en baal dan enorm. Ik blijf hoop houden dat er een dag komt dat ik die dingen weer mag, ook al heeft de mdl-arts gezegd dat ik onder andere tarwe/gluten niet meer kan eten. Dit accepteren vind ik heel lastig.
Daarom helpt dit verhaal mij nu echt. Een verhaal precies zoals ik mij nu voel en waar ik tegen aanloop. Ik voel me gewoon gehoord en even niet meer alleen. Dank je wel!! Hele fijne kerst 🙂
Het is ook hartstikke lastig om te accepteren soms! Ik herken dat ook, je hebt altijd wel een keer zo’n moment dat je hoopt dat je op een dag wakker wordt en je gewoon alles weer kunt eten. En dan is het even extra lastig om die klachten te accepteren. Dikke knuffel en een hele fijne kerst! <3